Expositie 19 januari t/m 16 februari 2014
Staalsculpturen en andere objecten van Alice Bakker en Alinda Ottens.
Alice Bakker
Wat is voor, wat is achter als boven is wat beneden was? In een omgekeerde houding vallen vertrouwde referenties voor het lichaam weg. Normaal weet ik waar ik ben omdat ik met mijn voeten de vloer voel. Nu zijn deze vrij, zo licht als een veertje en voel ik de zwaartekracht in een ander deel van mijn lichaam.
De verwondering over deze desoriëntatie nodigde mij uit tot onderzoek; zo ontstond het
project Gravity.
Het loslaten van het vaste oriëntatiepunt betekent ook de vertrouwde techniek van het
smeden loslaten. Niets is zeker, alles open.
Nieuwe technieken dienen zich aan voor onderzoek, zoals het gebruik van de computer als
gereedschap bij het maken van beelden, of verdergaande integratie van dans in mijn
beeldend werk.
Alinda Ottens
In haar werken laat Alinda Ottens zien hoe zij tegen haar leven aankijkt. Zij kiest hierbij voor staal. Een weerbarstig materiaal dat haar enerzijds uitdaagt en op de proef stelt. Anderzijds legt zij het haar wil op. Ze wil niet alleen de regie voeren over de afwisseling tussen robuuste vormen en fragiele lijnen, maar daarin ook ‘antwoorden’ vinden op de vragen die zij zichzelf stelt: zoek ik naar mijn fascinatie, eenzaamheid, een eindpunt? Of juist geborgenheid en berusting? Elk werkstuk is voor haar: het blijven zoeken naar een vormgeving waarin zij zichzelf terugvindt.
Opening
De tentoonstelling werd op zondag 19 januari geopend door Gert Wijlage met de volgende tekst:
Bij de laatste uitreiking van de Prix de Rome in november 2013 ontstond enige kritische commotie in het culturele veld. Het leek of er een nieuw soort tweedeling in de maatschappij was ontstaan tussen een smalle en een brede laag van het kunstconsumentisme met als oorzaak een vermeend hermetisch discours betreffende actuele kunst en de uitverkiezing van moeilijke kunstenaars. Nou, nieuw is die tweedeling zeker niet, veeleer een oprakeling van de oude controverse tussen een vleugel die een voorkeur heeft voor meer intellectuele communicatieve kunstprocessen en zij die een voorkeur hebben voor een kunstwerk als puur zintuiglijk te ervaren eindproduct. Het is jammer dat het discours bepaald en benaderd lijkt te worden als: aan en uit, als binaire polen, als voor en tegenstanders van theorie of geen theorie, van rationele kennis of intuitieve, mystieke en lichamelijke kennis, van onderzoek als materiaalgebonden of als cultuurvoorraad.
Smahk, in de sleep van het Defka gedachtengoed, is immer voorstander van kunst als onderzoekshouding in de esthetiek met toegang tot materiaalkennis en filosofische kennis. Het gaat ons niet om het uitzuiveren van de juiste kunsthouding, de juiste filosofie of materiaalkeuze. Het gaat ons om de nieuwsgierige, essayistische en poetische, positie die mededeelzaam is en daarmee tot een goed synthetisch kunstwerk leidt. Een kunstwerk dat uitnodigt tot een verhouding.
Wij denken dat deze huidige expositie met werken van Alice en Alinda dat ook doet. Deze kunstwerken doen een beroep op de beschouwer om mee te werken aan hun eigen ontstaan, aan hun betekenis en eventueel ook aan hun ontwikkeling. Beide kunstenaars leggen weliswaar de nadruk op het materiaal, maar geven in hun werk tevens de gelegenheid om vanuit het materiaal na te denken over: wat is staal, wat is stilstand, wat is beweging.
Deze en de komende expositie legt het accent op ruimtelijke composities van individuele kunstenaars. Daarnaast blijven we geinteresseerd in samenwerkingsverbanden met andere kunstinstellingen zolang het belang, en ontwikkeling, van een artistieke synthese van kunst en kunsttheorie voorop staat en niet weggestreept wordt ten bate van een opleving van ambachtelijke economie.
Daarom en vanwege ons aanstaand 20 jarig jubileum gaan we dit jaar extra veel aandacht besteden aan allerlei vreselijk ingewikkelde hypothesen rond academisering, institutionalisering, collectionering en het verlangen naar een vrije kunst en filosofie. Het is heel wel mogelijk dat we, als we het goed willen uitvoeren, zodoende ver voorbij groningen en buiten drenthe ons licht zullen opsteken.
Nog een laatste persoonlijke opmerking over de kunstenaars en deze tentoonstelling. Alinda Otten is beeldend kunstenaar en docente beeldende kunst en vormgeving in Stadskanaal, en komt oorspronkelijk uit Assen. Alice Bakker heeft in Groningen gestudeeerd, woont in DenHaag en heeft eerder in Defka geexposeerd tijdens de manifestaties Turbulentie in 1998 en Vaarttwee in 2000.
Als u wilt kunt kunnen ze u zo meteen verder bijpraten.
Overigens is hiernaast nog een tweede selectie te zien Uit de Defka-Smahk Collectie. En voor de liefhebbers moet ik er ook nog op wijzen dat er op woensdagavond 29 januari een poeziepodiumfeestje is georganiseerd in de aula.
Dan is de tentoonstelling en het nieuwe jaar hierbij geopend en nodigen we u uit om daarop te proosten!
Aangetrokken door de aankondiging in het Dv/hN hebben wij afgelopen zondag onbevangen een bezoek gebracht aan het SMAHK voor de expositie van de staalsculpturen. We waren nog nooit in het SMAHK gebouw.
Bij aankomst trof ons de deplorabele staat van het gebouw, dat op zich niet lelijk is. Wandelend naar de ingang trof ons het afval dat daar overal verspreid lag. We werden vriendelijk, uitnodigend en doeltreffend verwelkomd. Binnen leek het ons, dat aan het verouderde maar vooral aftanse interieur van het voormalige schoolgebouw geen enkele zorg was besteed. Weer buiten hielden we de nasmaak van rook nog lang in de mond. We hebben ons serieus afgevraagd of dit museum serieus bedoeld was. Volgens de aankondigingen, ook aan de gevel, wel degelijk. We vroegen ons ook af hoe het kan dat een Stedelijk Museum in de hoofdstad van Drenthe een dergelijke deplorabele uitstraling heeft. De regionale Hedendaagse Kunst verdient toch wel iets beters. Is Assen écht zo arm?
Geachte heer Koekkoek,
Allereerst hartelijk dank voor uw bezoek en ook uw reactie, die hoe tegenstrijdig dit ook lijkt, ons uit het hart is gegrepen.
Het SMAHK is in 2009 opgericht vanuit DeFKa, dat al sinds 1994 bestaat. Het is een particuliere Stichting, gerund door vrijwilligers, dus niet Gemeentelijk. Het pand staat op de nominatie om te worden herbestemd (gesloopt) en via Ad Hoc beheer (anti-kraak) mogen we dit om niet gebruiken. Daarnaast krijgen we een minimaal activiteitensubsidie, waarvan we onmogelijk de deplorabele staat van het gebouw kunnen verbeteren. Het ergste zwerfafval wordt vrijwel dagelijks verwijderd, maar omdat het schoolplein ook als hangplek voor jongeren functioneer keert het snel terug. We doen ons best.
We zijn met u van mening dat de regionale hedendaagse kunst iets beters verdient. Zeker in een provinciehoofdstad. Dat is juist de reden dat wij in 2009 gestart zijn met het museum, in de hoop dat dit in de toekomst een nog betere plek zal krijgen en zal uitgroeien tot een volwaardig museum waar iedereen trots op kan zijn. Assen is, voor zover wij dat kunnen beoordelen, niet echt arm, maar stelt blijkbaar andere prioriteiten.
Vriendelijke groet
SMAHK/DeFKa
Adrie Krijgsman